ای از بَـهـار، بـاغ نـگـاهـت بَـهـارتـر            از فرش، عرش در قـدمت خاکسارتر

شبنم ز پاکی تو، به گـلبرگ‌ها نوشت            گل پیش روی توست ز هر خار، خوارتر

باران کـرَم نـمود و تـرنّـم‌کـنان سرود            کز هر چه ابر، دست تو گوهـر نثارتر

شهـر مـدیـنـه با فـقـرا جمله واقـف‌اند            آن شهر کس نداشت ز تو سفره‌دارتر

ایّوب دید صبر تو، بی‌صبر گشت و گفت            چـشـم فـلـک نـدیـده ز تو بُـرد بـارتـر

نامت حَسن، و لیک به هر حُسن، اَحسَنی            نـاورده دست صُنع، ز تو شاهکـارتر

بودی لبالب از غم و دردِ نهان، ولیک            آئــیـنـه‌ای نـبــود ز تـو بـی‌غــبــارتـر

باشد یـکی، قـیـام حـسیـن و قـعـود تو            گـشـتی پـیـاده تا که شود او سـوارتـر